Miasto to autoteliczna struktura terytorialno-urbanistyczna i społeczna, to koncept intelektualny żyjący własnym życiem, a zarazem twór konkretny, praktyczny i samowystarczalny jak naturalny ekosystem. Według wielu miasto definiują zamieszkujący je ludzie, więc skupia ono wszelkie zalety i wady człowieka. Jest więc emanacją sprzeczności i ambiwalencji: dobra i zła, wolności i opresyjności, porządku i chaosu, wyrachowania i namiętności, potęgi i słabości, piękna i brzydoty, racjonalizmu i spontaniczności, wspólnoty i egoizmu, bezpieczeństwa i inwigilacji, bogactwa i nędzy, kreatywności i konsumpcji, miłości i nienawiści, wygody i uciążliwości, indywidualności i tłumu, etc. 

Miasto to żywioł o kontrowersyjnej urodzie i narkotycznych skutkach działania. Przeciwieństwo gnuśnego spokoju i zabójczej nudy. Synonim pośpiechu i powierzchowności, niezliczonych wrażeń i iluzji na lepsze życie. Suma indywidualnych myśli, pragnień i namiętności jego mieszkańców, zamknięta w puszce Pandory wielokrotnego użytku. Miasto - Mekka, Eldorado i Mordor w jednym. Niebo i Piekło człowieka.